อร่อยอย่าให้เหลือ

ข้าวเหนียวที่กินไม่หมดจากปาร์ตี้ส้มตำ สเต็กชิ้นโตที่เขมือบต่อไม่ไหว น้ำพริกถ้วยเก่าที่ไม่ยอมหมดสักที ไหนจะไส้อั่วน้ำพริกหนุ่มของฝากเต็มโต๊ะ ฯลฯ หากเป็นเมื่อก่อน เราคงโยนเจ้าของเหลือพวกนี้ลงถังไปตามยถากรรม ปล่อยให้จุลินทรีย์อิ่มหมีพีมันแทนเรา

มากกว่าคำว่าเสียดาย การทิ้งอาหารเปลืองทั้งสตางค์ ทรัพยากร และการจัดการ จะดีกว่าไหมถ้าเราออกแบบวิธีในการปรุงเมนูจากอาหารเหลือทิ้งให้เป็นความอร่อยในมื้อถัดไป ลองหัดพลิกแพลงและวางแผนตั้งแต่ก่อนปรุงหรือซื้อ ลดปัญหา food-waste และสนุกกับการได้ทำอาหารกินเองได้ด้วย